Przypominamy, że Towarzystwo Miłośników Andrychowa otrzymało dotację w ramach programu „EtnoPolska 2020” organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury na inwentaryzację eksponatów znajdujących się w Izbie Regionalnej. 

Do października 2020 r. kilkuosobowy zespół przeprowadzi inwentaryzację co najmniej 800. eksponatów przechowywanych w Izbie Regionalnej. Na czym dokładnie polega ta praca pisaliśmy w poprzedniej aktualności.  

Dzisiaj opowiemy Państwu o procedurze znakowania eksponatów w Izbie Regionalnej Ziemi Andrychowskiej. Okazuje się bowiem, iż czynności wykonywane w ramach znakowania są szczegółowo opisane i ustalone. W ramach zadania powstał dokument „Instrukcja znakowania eksponatów w Izbie Regionalnej Ziemi Andrychowskiej”, który został opracowany przez koordynatorkę projektu Reginę Pazdur.

Instrukcja została opracowana w oparciu o:

Instrukcja nie powstałąby gdyby nie pomoc i konsultacje z Państwem:

  • Łukaszem Gieruszczakiem dyrektorem Muzeum im. A. Kłosińskiego w Kętach,
  • Alicją Mironiuk-Nikolską Głównym Inwentaryzatorem w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie,
  • Marcinem Burzyńskim, konseratorem w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie,
  • Agatą Barczyńską Głównym Konserwatorem w Muzeum Etnograficznym w Krakowie
  • Dominiką Pawczyńską kierownikiem działu Inwentaryzacji i Dokumentacji Muzealiów Muzeum Etnograficznego w Toruniu

Bardzo serdecznie Państwu dziękujemy!

To w jaki spoósb nakładamy numer inwentarzowy na eksponat uzależnione jest od kilku czynników, m.in. materiału z jakiego jest wytworzony. Innych narzędzi używamy do opisania np. przedmiotu ze szkła a innych do eksonatu wykonanego np. z tkaniny. Innym czynnikiem mającym wpływ na sposób znakowania jest przykładowo wielkość eksponatu. Te dużych gabarytów znakujemy w dwóch miejscach po przekątnej a sam numer ewidencyjny jest proporcjonalny do obiektu. Z kolei eksponaty drobne znakujemy poprzez umieszczanie zawieszek wykonanych z papieru bezkwasowego lub też poprzez przyklejenie (na klejach z żywicy akrylowej bądź innych naturalnych, jak np. skrobiowym) małych etykiet drukowanych na bibule japońskiej. Samo miejsce naniesienia sygnatury na obiekt też jest z góry ustalone; najczęściej jest to niewidoczna dla zwiedzającego część eksponatu (spód przy krawędzi lub tył, lewa dolna strona).

Zachęcamy do zapoznania się z innymi wiadomościami dotyczącymi naszego nowego projektu.